Ahmet AKIN – Yeminli Mali Müşavir

     Yazının başlığı Cumhuriyet Halk Partisi’nin eski genel başkanlarından ve başbakanlardan rahmetli Bülent Ecevit’in bir söyleşisinden alınmıştır. Türkiye’nin bugün içinde bulunduğu durumdan nasıl çıkması gerektiği konusunda yol gösteren bir anlayışı ifade ediyor. Muhalif basın mensuplarının gördüğü baskılar ve zulmün, basın mensuplarından ziyade halkın demokratik haklarının elinden alınması olduğunu anlamayı kolaylaştıracak bir anlam taşıyor. Basının özgürlüğünün olmaması, halkın düşünce ve ifade özgürlüğünün olmaması anlamını taşıyor. Çünkü, araştırmacı basın  mensuplarının yazdığı objektif haberler halkın bilgilenmesi açısından büyük önem taşıyor. Basın mensupları gelişmeleri okuyucularına ya da izleyecilerine aktaracaklar ki, vatandaşlar da kendileri ve ülkeleri hakkındaki konulardan bilgi sahibi olsunlar ve değerlendirme yapabilsinler.

     Türkiye’de bugün itibariyle çok önemli bir sorunun yanıtı aranmaktadır. “Temel hak ve özgürlükler, milli irade adı altındaki, bir çoğunluk saldırısına karşı nasıl korunacaktır?” Çağdaş demokrasinin, bilinen bir şey olmaktan çok değişen birşey olması beklenmelidir. Sanki, halk iradesi tecelli ediyormuş gibi gösterip, halka karşı takiyye yaparak iktidarda kalmaya çalışanların sonu her zaman hüsranla sonuçlanmıştır. Aşiret reisinden, ağadan ve şıhtan işaret bekleyen, eşine ve çocuklarına sürekli baskı uygulayan, seçim denilince aklına sadece parasal destekler gelen, kişisel çıkarlarını her zaman ön planda tutan, demokratik hak ve özgürlüklerden nasibini almamış niteliksiz yığınlara umut bağlamak,ülkeye faydadan çok zarar getirecektir.

     Demokrasinin sadece özgürlük demek olmadığını anlamak için daha çok zamana gereksinimimiz olduğu anlaşılıyor. Bireyin özgür olabilmesi önce eğitim ve daha sonra da  ekonomik güç gerektirir. Eğitimsiz ve yoksul halk kesimlerinin demokratik haklar konusunda talepte bulunmasını beklemek hayal etmekten öteye geçemeyecektir. Türkiye’deki demokrasinin asıl sorununun ekonomik vurgun sorunu olduğu ortadadır. Bu durumun yapısal bir nitelik kazanması düşündürücüdür.

     Çok partili rejime geçtiğimiz 1950 yılından itibaren iktidara gelen partiler kendi zenginini yaratmakta ve ekonomik güç kazanmaktadırlar. Menderes, Demirel, Özal, Çiller ve Yılmaz ne yaptıysa Erdoğan da aynısını yapmaktadır. Aralarındaki en önemli fark, şimdiki düzende cemaatlerin öne çıkmasıdır. Eğitimsiz ve yoksul bırakılan geniş halk kesimleri kolaylıkla yönlendirilebilmekte ve seçimlerde destekleri alınabilmektedir. Sağcı seçmenin iktidara yakın olmayı sevmesi, güç odaklarının işini kolaylaştırmaktadır. İktidarın nimetlerinden yararlanma seçmenin gözünü o kadar çok kör etmektedir ki, milliyetçiliğinden ödün vermeyenler bile, Habur’da kırmızı halılarda karşılanan PKK’lı teröristleri  unutmuş görünmektedirler.  

     “Ergenekon terör örgütü üyeliği ve halkı kin ve düşmanlığa tahrik etmek” gerekçesiyle önce gözaltına alınan ve daha sonra da tutuklanan basın mensuplarının suçlu ya da suçsuz olduklarını bilemeyiz. Deliller savcıların ve mahkemelerin elinde. Ancak, kesin olarak bildiğimiz birşey var. Her dalganın Ergenekon Davası’nı biraz daha uzatacağı. Yaklaşık dört yıldır devam eden davada tutukluluk hali cezaya dönüşmüş durumda. Topluma mal olmuş gazetecilere yapılan bu haksızlıklar kamu vicdanını yaralamaktadır. PKK’lı teröristler elini kolunu sallayarak gezerken, Cumhuriyet Sevdalıları’nın  tek kişilik hücrelerde tecrit edilmelerinin hukukla bir ilgisi olamaz.

     Yargıtay’ın ve Danıştay’ın beğenmedikleri kararlarını öfkeyle kınayanlar, basın mensuplarının sindirilmek istenmelerini görmemezlikten gelerek, prematüre demokrasimizden memnuniyetlerini ortaya koymaktadırlar.