Ahmet AKIN – Yeminli Mali Müşavir

     Türk Hava Yolları ile bir Ankara-Adana seyahatimde yan tarafımda oturan otuz, otuz beş yaşlarındaki beyin kucağındaki kafesteki muhabbet kuşu çok sevimli görünüyordu. Anlaşılan, görevli hostese fazla sevimli görünmemiş olacak ki, telaşla yolcunun yanına gelerek,“Bu ne?” sorusunu yöneltti. Kuşun sahibi gayet sakin bir şekilde, soruya soruyla yanıt vererek “Neye benziyor ?” diye söylendi. Hostes çok sinirlenmişti. Kızgın bir ses tonuyla, kabinde evcil hayvan bulundurmayı önceden bildirmek gerektiğini belirtti. Yolcu ise, kafesteki küçük bir kuşa, kedi köpek muamelesi yapılamayacağını mırıldandı. Bu arada baş hostes tartışmaya ortak olarak, kararın kaptan pilot tarafından verileceğini söyleyerek konuyu kaptan pilota götürdü. Bu arada, uçağın kalkışının gecikmesi bazı yolcuları sinirlendiriyordu.

     Muhabbet kuşunun sahibi yolcu derdini anlatamadığından yakınıyordu. Soçi’den Samsun’a ve Samsun’dan Ankara’ya da Türk Hava Yolları ile geldiğini ve kuş kafesinin hiçbir sorun yaratmadığını söyledi. Bu tartışmalar olurken gözüm sürekli muhabbet kuşunun üzerindeydi. Cins bir kuş olduğu belliydi. Rengarenk tüyleri ve hareketleriyle şirinlik dağıtıyordu. Taklalar atıyor ve garip sesler çıkarıyordu.

     Sonunda kaptan pilotun kararıyla muhabbet kuşunun yolcularla birlikte uçmasına karar verildi. Uçak havalandıktan yirmi, yirmi beş dakika sonra hosteslerden birisi kuşun sahibinin yanına gelerek, kaptan pilotun kendisini yanına çağırdığı bilgisini verdi. Kafesli adam ve arkadaşları altı, yedi kişilik bir formen (ustabaşı) grubuydu. Şirketleri, moral gezisi olarak bir haftalığına Soçi’ye göndermişti. Soçi, Rusya Federasyonu’nun Karadeniz kıyısında turizm ve tatil merkezi olan önemli kentlerinden birisi. Putin’in en çok sevdiği şehir. Uçağın Adana Havaalanı’na inmesine yakın, yolcumuz yerine döndü. Neler konuştuklarını sorduğumda, “Soçi’deki gönül ilişkilerinin nasıl gittiği sordu abi” diyerek, muhabbet kuşuyla konuşmaya başladı. Siz siz olun, “Neye benziyor ?” sorusunu dikkatli kullanın.

     Kuş deyince devekuşundan bahsetmeden geçemeyeceğim. Deve desen deve değil, kuş desen kuş değil. Fıkra bu ya; İki devekuşu ordusu birbirleri ile karşılaşıp savaşmak için çölde ilerliyorlarmış. Bu ordulardan birinin başındaki komutan devekuşu, karşıdan gelen düşman devekuşu ordusuna bakınca ürkmüş. Çünkü düşman devekuşu ordusu sayıca, kendi ordusundan birkaç kat daha kalabalıkmış. Yenilginin kaçınılmaz olduğunu anlayınca savaşmaktan vazgeçmiş ve ordusundaki devekuşu savaşçılara "saklanın" diye komut vermiş.
Bu komutu duyan devekuşu savaşçılar hemen başlarını kumlara gömmüşler.
Karşıdan gelen kalabalık devekuşu ordusunun komutanı ise büyük bir şaşkınlığa gömülmüş. Yaverine "Karşımızdaki koca ordu bir anda nasıl yok oldu?" diye sormuş.

     İşimize geldiği zaman gerçekleri görmezden gelince, sorunlar da yok olsaydı, devlet yönetmek çok kolay olurdu.

     Yüzünüzden gülümseme eksik olmasın diyerek, yine bir devekuşu fıkrasıyla yazımızı sonuçlandıralım:

 Bir gün, bir tavşan ormanda neşeyle yürüyormuş. Derken karşısına tanımadığı bir hayvan çıkmış.
- Nesin sen diye sormuş:
- Ben katırım. Annem eşek, babam ise bir attır demis.
Tavşan "hmm... hayli enteresan" diyerek yoluna devam etmiş. Derken yine tanımadığı bir hayvana rastlamış.
- Peki sen nesin?
- Ben bir kurt köpeğiyim. Annem köpek, babam ise kurttur.
Tavşan yine “enteresan” diyerek ilerlemiş. Ancak bu sefer karşısına ne idüğü belirsiz bir hayvan daha çıkmış.
- Sen de kimsin?
- Ben bir devekuşuyum.
- Yok artık !...