Ahmet AKIN – Yeminli Mali Müşavir

     Ülkemizde insan ve toplum yaşamını, yüzyıllar boyu, büyük ölçüde dinsel ahlak biçimlendirmiştir. İslam toplumları için, “iyi” ile “kötü”yü, doğru ile yanlışı ayırmada, insanın kendi nefsine, ailesine, çevresine ve yönetime karşı yükümlü olduğu görevleri belirlemede en yüksek ahlak kaynağı olarak “Kuran-ı Kerim” kabul edilmiştir. İkinci olarak “İyi ahlakları tanımlamak için gönderilen”, Hz. Muhammedin sözleri “Hadisler” ve son olarak şahsiyetleri, toplumsal saygınlıkları ile bütünleşmiş seçkin kişilerin telkin ettikleri yaşam tarzı ve buna ilişkin öğütleri birer toplumsal ahlak kılavuzu olarak kabul görmüştür.

     Bu unsurların hiçbirisinde rüşvet ve yolsuzluk, kamu mallarının talanı, kaçakçılık, uyuşturucu ve fuhuş, din istismarı, dini değerlerin ticarete alet edilmesi gibi ahlaksızlıklar yer almazken, nasıl oluyor da bu şer davranışlar yandaş siyasetçilerin vazgeçilemez bir parçası oluyor. İki, üç yıl kadar önce bir sohbet toplantısında, Ankara’da bir Bakanlık Genel Müdürü ile yapılan bir görüşmede, Cuma Namazı’na yetişmek isteyen Genel Müdürün, namaza yetişmek için rüşveti almak istemesindeki acelesini anlattıklarında fazla şaşırmamıştım. Sadece kendi kendime içimden şu soruyu sordum: “Cebine koyduğu rüşvetle Cuma Namazı’nı eda ederken nasıl bir ruh hali içindeydi?” 

     Aslında, insanlar her zaman iyi olanı ya da iyi buldukları şeyi severler; yanıldıkları yer neyin iyi ve doğru olduğunun değerlendirilmesindedir. Bana göre, “kimin düşündüğü ile söylediği bir olursa işte doğru insan odur.” İyilik ve doğruluk bütünüyle yaşamımızın içinde olduğuna göre, onları gözardı ederek, belirli değerlere sahip olmadan, insani ve anlamlı bir hayat sürdürebilmemiz olanaksızdır. Çünkü yaptığımız ve yapmadığımız herşey, her zaman bir ahlaki değerlendirme konusudur.

     Esas olan adaletin sağlanabilmesi ise, toplumdaki sistemde ekonomik hayatın belirlediği değer ölçüleri ile ahlaki değerlerin çelişkisizce bütünleşmesi ve kaynaşması gerekir. Yani, araçlar ve amaçlar birbirini tamamlar ve kaynaşırsa hukuki fiili adaletten bahsedebilmek olanaklı olur. Aksi ise, haksızlıktır, vicdansızlıktır ve zulümdür. İşte ülkemizde yaşanan budur. Haksızlıkların, vicdansızlıkların ve zulümün dini değerler çarptırılarak yapılması üzüntümüzü daha da artırmaktadır.

     Son yıllarda mantar gibi çoğalan din bezirganlarının gerçek İslamiyet ile uzaktan yakından bir ilgisi yoktur. Gerçek İslamiyet, ideal bir toplum için, vicdani bilinçle donatılan birey ahlakını, adaletli bir yönetimin sorumluluk ahlakıyla bütünleştirmeyi  hedef edinirken, zamane din bezirganları ise lafla ve şeklen Müslüman gözükerek gözleri dönmüş bir şekilde kamu mallarını yağmalamayı hedef edinmişlerdir. Zaman zaman ağızlarına birer parmak bal sürülen saf vatandaşlarımız ise nereye gittiklerini bilmeden yol almaktadırlar.

      Aşağıdaki fıkra, ileri demokrasi aşığı (!) şimdiki dincileri çok iyi anlatıyor:

Küçük Salamon, okuldan iki gözü iki çeşme dönmüş. Babası, niye ağladığını sorunca hıçkıra hıçkıra yanıt vermiş:

- Öğretmen ahlak nedir diye sordu, bilemediğim için bana sıfır verdi.

- İyi etmiş, öğreneydin demiş babası. Gel sana anlatayım, dinle: Örneğin, bir müşteri geldi dükkana, mal aldı. Giderken de içi para dolu cüzdanını unuttu. İşte ahlak burada başlar. Bu cüzdanı ne yapacağım? Yalnız kendime mi saklayacağım yoksa ortağımla mı paylaşacağım?