Ahmet AKIN – Yeminli Mali Müşavir

     29 Ekim 1923 tarihinde bir Pazartesi günü Anadolu’dan bir güneş gibi doğan, sevinci ve heyecanı tüm Türkiye’yi saran, deniz mavisi gözleri ve altın sarısı saçlarıyla etrafına umut saçan “Cumhur”, bugün seksen dokuzuncu yaşını kutladı. Hem de öyle bir kutladı ki, öyle böyle değil. Sanki yeniden doğdu.

     Cumhur’un doğumundan mutlu olmayan, ogünkü büyüklerinin bugünkü temsilcileri, Cumhur’u unutturmak ve hatta ortadan kaldırmak için türlü entrikalar ortaya koyarak, baskı ve yıldırmalarla Cumhur’un “Can Dostları”nı sindirmeye çalışmak isterken, birdenbire beklenmeyen bir şey oldu ve gönlü Cumhur’un sevgisiyle dolu ve yüreği onun aşkıyla atan  “Can Dostlar” yürüyüşe geçti ve önlerindeki tüm engelleri aşarak, sarı saçlı, mavi gözlü sevdalısına ulaştı. Çok doğum günü kutlaması yaşadım ama, böylesine coşkulu ve böylesine sevgi dolu olanını görmedim. Seksen dokuz yaşındaki delikanlı tüm ihtişamı ile dimdik ayakta duruyor ve etrafına ışık saçmaya devam ediyordu.  

     Doğumundan sonra, “Büyük Önder”  ile on beş yıl geçiren Cumhur, bu süre içinde hızla büyüdü, serpildi, kendisine güvenen, özgür biri haline geldi. “Büyük Önder”den sonra “Milli Şef” ile yoluna devam eden Cumhur, daha da güçleniyor ve tüm komşularını kendine hayran bırakıyordu. Bu arada, Cumhur’un güçlenip, saygın bir kişi olmasını bir türlü hazmedemeyenler ise, sinsi bir şekilde çalışmalarını yürütüyorlardı. 

     Milli Şef’ten ayrı geçen yıllarda sıkıntılı günler geçiren Cumhur, yine de, “Can Dostları”nın yanında olduğunu bilerek sıkıntılara göğüs geriyordu. Derviş Mehmet’in, İskilipli Atıf Hoca’nın, Şeyh Said’in, Said Nursi’nin ve Okyanus ötesinden Gülen’in hayranları, Cumhur’un adını ve kimliğini zorla değiştirmeye çalışıyorlar. Cumhur direniyor, “Can Dostlar”ı direniyor. Anlayacağınız, işler biraz karışık. Cumhur’un bazı Kadim Dostlar’ı, sanki hipnotize edilmiş bir şekilde, kendi dünyalarının dışına bakmıyorlar. Halbuki Onlar, Cumhur’un “Büyük Önder”inin yetiştirdiği umudu. Aslında Cumhur’u en çok üzen, “Büyük Önder”in gözü gibi koruduğu “Bilim Yuvaları”nın aymazlığı.

     Bu arada, kendini beyaz ata binmiş bir prens zanneden, Cumhur’un on yıllık Yönetmeni, at üstünden düştüğünde, bindiğinin beyaz bir at değil, karanlık bir düş olduğunu anladığı zaman, “Büyük Önder”in ihtişamı kanını donduruyordu. Cumhur’un “Resmi Başkanı”nın ne yaptığını soracak olursanız; koltuğunu korumanın telaşı içinde noterlik görevine devam ediyor.

     Üzülme Cumhur! Vatanını, Ulusunu, Ay Yıldızını, Büyük Önder’ini, Mill Şef’ini seven “Can Dostlar”ın yanında olduğu sürece bileğini kimse bükemez.   

Siyaseti cehaletliklerinden dolayı kabadayılık sananların “Büyük Önder”i iyi anlamaları gerekiyor. “Büyük Önder” övülmeyi sevmezdi. Ulusuyla bütünleşme yöneliminin en tipik göstergelerinden biri de şu kısa öyküde belirlenir:

Cumhuriyet’in on ikinci yıl dönümü için bir sıra dövizler hazırlanmıştı. Bunlar içinde     şöyleleri vardı:

“Atatürk bizim en büyüğümüzdür”, “Atatürk bu milletin en yücesidir” gibi.

“Büyük Önder” listeyi dikkatle gözden geçirdi. Bunları ve bunlara benzeyenleri çizdi. Hepsinin yerine şunu yazdı:

“Atatürk bizden birisidir”.